Adam Bień "Alfa"

Adam BIEŃ ps. m.in. "Alfa" (14 grudnia 1899 r. w Ossali koło Staszowa, zm. 4 marca 1998 r. w Warszawie), działacz ruchu ludowego, prawnik, I zastępca Delegata Rządu na Kraj, skazany w procesie "szesnastu".
Pochodził z rodziny chłopskiej, był synem Walentego i Franciszki z Wiącków. W 1920 r. ukończył gimnazjum w Sandomierzu i w tym samym roku wziął udział jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej. Studia prawnicze rozpoczęte w Poznaniu, kontynuował na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując w 1925 r. tytuł magistra prawa. Od marca 1926 r. pracował kolejno jako aplikant i asesor w Warszawie, sędzia pokoju w Sokółce, sędzia grodzki w Grójcu (od 1929 r.), następnie wiceprzewodniczący Sądu Pracy oraz sędzia Sądu Okręgowego w Warszawie. W 1928 r. zamieszkał w Milanówku. W latach 1919-28 był członkiem Centralnego Związku Młodzieży Wiejskiej, od 1922 do 1928 r. członkiem jego Zarządu Głównego. W 1928 r. współtworzył ZMW RP "Wici" , w latach 1929-31 był prezesem jego Zarządu Głównego. W latach 1921-31 był związany z PSL "Wyzwolenie", od 1925 do 1930 r. prezesował Mazowieckiemu Związkowi Teatrów Ludowych.
Podczas okupacji hitlerowskiej w latach 1941-43 przewodniczył Komisji Administracyjno-Samorządowej (zw. też Prawną) Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego (CKRL). Od 1943 do 1945 r. był I zastępcą Delegata Rządu RP na Kraj, od maja 1943 r. z tytułem ministra. Od maja 1944 r. był członkiem Krajowej Rady Ministrów (minister - pierwszy zastępca wicepremiera) i od sierpnia 1944 r. - członkiem CKRL.
28 marca 1945 r. został aresztowany przez sowieckie władze bezpieczeństwa, wywieziony do Moskwy, w procesie szesnastu skazany 21 maja 1945 r. na 5 lat więzienia. W 1949 r. powrócił do kraju. Dopiero w 1953 r. pozwolono mu na pracę w adwokaturze, nie w Warszawie jednak, ale na prowincji. Założył kancelarię adwokacką w Przasnyszu. Mieściła się ona w rynku, w kamienicy nr 4. Bień wynajmował początkowo pokój w kamienicy mieszczącej się w rynku pod nr 28, następnie zaś przeprowadził się do własnego mieszkania przy ul. Kaczej 2 m. 1. W Przasnyszu pracował do 1974 r., po czym wrócił do rodzinnej Ossali.
Od marca 1975 r. przez rok pracował w staszowskiej adwokaturze w niepełnym wymiarze godzin. W 1981 r. współtworzył Staszowskie Towarzystwo Kulturalne. Tłumaczył literaturę rosyjską, był autorem wspomnień: Bóg wysoko, dom daleko. Obrazy przeszłości 1900 - 1920 (1981, wyd. II 1999), Bóg jest wyżej, dom jest dalej (1986), Bóg wyżej - dom dalej. 1939-1949 (1991). Wydał ponadto książki: Wyprawa moskiewska. Fragmenty wspomnień (1989), Listy z Łubianki (1997) oraz Bóg dał, Bóg wziął. Dokumenty i teksty z lat 1920-1995 (1997).
Jako jedyny ze skazanych w procesie szesnastu doczekał niepodległej Polski. W 1994 r. odznaczony został Orderem Orła Białego. Żonaty z Zofią Ziarko (1901-1982), miał z nią dwoje dzieci: Janusza (1926-1989) oraz Hannę (ur. 1931), zamężną za Stanisławem Bielskim. Pochowany został na cmentarzu w Niekrasowie. 11 listopada 1998 r. na frontonie domu w Przasnyszu, gdzie mieściła się kancelaria adwokacka A. Bienia prof. Adam Strzembosz, były I Prezes Sądu Najwyższego odsłonił pamiątkową tablicę ufundowaną przez prawników przasnyskich.

BIBLIOGRAFIA
1. Hanna Bień-Bielska, Rodzinny pejzaż z Łubianką w tle, Warszawa 1999.
2. Alfred Borkowski, Przasnyskie portrety. Część pierwsza, Przasnysz 2004, s. 7-9.
3. Jacek Chrobaczyński, Ostatni z szesnastu. Biografia polityczna Adama Bienia (1899 -1998), Warszawa 2000.
4. Zbigniew Czaplicki, Przasnyskie ślady Adama Bienia, "Tygodnik Ostrołęcki" nr 13/1998.
5. Człowiek i ściana (wywiad Mariusza Bondarczuka z Adamem Bieniem), "Gazeta Przasnyska" nr 1/1995, s. 6.
6. Przasnyszanie o Adamie Bieniu, "Gazeta Przasnyska" nr 7/1998, s. 5.
7. Maciej Andrzej Zarębski (oprac.), Adam Bień. Życie i działalność, Staszów 2000.
8. Maciej Andrzej Zarębski, Ostatni z szesnastu. Strzępy wspomnień o Adamie Bieniu w stulecie urodzin, Staszów 1999.